ΟΥΛΤΙΜΟΥΣ ΒΟΡΕΑΛΙΣ του Μιχάλη Αντωνόπουλου



της Βάσως Χρήστου

 

(Σημείωση: Η εργασία έγινε με ταυτόχρονη παρουσίαση διαφανειών, γι αυτό και κάποιες αναφορές είναι σχετικές με εικόνες που παρουσιάζονταν εκείνη τη στιγμή στο ακροατήριο)

Ο Μιχάλης Αντωνόπουλος, από τα ιδρυτικά μέλη της ΑΛΕΦ, είναι ένας από τους συγγραφείς Επιστημονικής Φαντασίας, ο οποίος όχι μόνο διαθέτει αρκετές γνώσεις πάνω σε θέματα που του επιτρέπουν να γράψει πραγματική Επιστημονική Φαντασία, δεδομένου ότι είναι Φυσικός με ειδίκευση Αστροφυσικού, αλλά που έχει και τον τρόπο να παρουσιάζει καινούργιους κόσμους σε ευρύ κοινό, αφού είναι καθηγητής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

Ενδεικτικά για το συγκεκριμένο βιβλίο αξίζει να αναφέρουμε το πλούσιο παράρτημα του, όπου εξηγούνται οι κυριότεροι όροι (επιστημονικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί) και η εκτεταμένη ανάλυση των φυσικών αρχών πάνω στις οποίες βασίζεται η τεχνολογία των διαστημικών ταξιδιών.

Προηγούμενα έργα του, μεταξύ άλλων, είναι η τριλογία της Υπερβορέας: «Οι αρνητές της Ουτοπίας», «Η πάλη με τις σκιές» και «Στη Γη της μετάπτωσης».

Το νέο του βιβλίο,  «Ούλτιμους Βορεάλις», παρόλο που λεκτικά ταιριάζει με την Υπερβορέα και μπορεί να κάνει κάποιον να παρασυρθεί πιστεύοντας ότι πρόκειται για συνέχεια του ίδιου εκείνου φανταστικού, αλλά τοποθετημένου στη Γη κόσμου, στην πραγματικότητα δεν έχει καμιά σχέση μ’ αυτήν. Αφ’ ενός διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου στο διάστημα και αφετέρου είναι μετατοπισμένη αρκετούς αιώνες στο μέλλον.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΑΙΟΛΟΣ μέσα στο 2004. Βλέπουμε και το εξώφυλλο, που είναι το σκοτεινό νεφέλωμα της Κεφαλής του Αλόγου από το βιβλίο του Διονύση Σιμόπουλου «Η Γέννηση των Άστρων», όπως αναφέρεται στη σελίδα των δικαιωμάτων.

Δεν θα αρνηθώ ότι κάτι τέτοια εξώφυλλα πάντα με τραβούσαν σαν το μαγνήτη… Θυμίζουν έντονα τα πρώτα βιβλία που με μύησαν στην Επιστημονική Φαντασία…

Κατά κάποιον τρόπο και το περιεχόμενο έχει μια ομοιότητα με ορισμένα από τα θέματα που ήταν πολύ προσφιλή στην Επιστημονική Φαντασία σε προηγούμενες δεκαετίες.

Θα πρέπει επίσης να παρατηρήσουμε –πράγμα που θα φανεί και στη σημερινή παρουσίαση σε κάποια σημεία– ότι τα περισσότερα ονόματα και τοπωνύμια είναι είτε παρμένα από τη Μυθολογία, είτε δανεισμένα από τη Φυσική (όπως Σρέντινγκερ, Καρνώ, Γκαμώφ) είτε δοσμένα τιμής ένεκεν από συγγραφείς Επιστημονικής Φαντασίας (Λάβκραφτ, Χάουαρντ).

Αλλά ήρθε η στιγμή να σταματήσουμε να παρουσιάζουμε το εξώφυλλο και να πάμε να δούμε το βιβλίο. Ας αναφέρουμε λοιπόν αρχικά ότι αφού πρόκειται για μια ιστορία θα πρέπει να σας πούμε Τι αφορά (στοπ), Πού διαδραματίζεται (στοπ), Πότε συμβαίνουν όλα αυτά τα γεγονότα (στοπ) και Ποιοι είναι οι κεντρικοί ήρωες. Μετά θα μιλήσουμε λίγο για την πλοκή των γεγονότων που παρουσιάζονται στο βιβλίο. Κι όλα αυτά προσπαθώντας πάντοτε να μην αποκαλύψουμε περισσότερα από όσα πρέπει…

Τι συμβαίνει λοιπόν;

Κατ’ αρχήν, ας πούμε τι συμβαίνει σε πρώτο επίπεδο, μια που καθώς ξετυλίγεται το βιβλίο και ο αναγνώστης μπαίνει στον κόσμο του θα διαπιστώσει ότι συμβαίνουν πολλά πράγματα, όχι μόνο αυτά που φαίνονται αλλά και αυτά που δεν φαίνονται. Όπως ακριβώς λέει και ο συγγραφέας Ακόμα κι αν δεν βλέπεις κάτι, δεν σημαίνει πως δεν είναι εκεί…

Με μια πρώτη ματιά λοιπόν έχουμε έναν πόλεμο στο διάστημα. Ένας πόλεμος στο διάστημα! Τι πρωτότυπο! Θα έλεγε κανείς. Τα πράγματα όμως δεν είναι και τόσο απλά. Κατ’ αρχήν δεν είναι ένας συνηθισμένος πόλεμος με ένα μέτωπο όπου οι ‘καλοί’ (βλ. Γήινοι και σύμμαχοι αυτών) πολεμούν τους ‘κακούς’ (βλ. Εξωγήινοι και λοιποί κακόβουλοι τύποι) ούτε είναι ένας πόλεμος στο στυλ ‘Πόλεμος των Άστρων’ όπου καλοί ανθρωποειδείς και μη τύποι πολεμούν κακούς ανθρωποειδείς και μη τύπους.

Στο έργο του Μιχάλη Αντωνόπουλου ο πόλεμος έχει δυο συνιστώσες:

Αλλά, είπαμε, αυτό είναι μονάχα το πρώτο επίπεδο δράσης, αυτό που βλέπει κανείς αν δει τα δρώμενα από πολύ μακριά.

Η ιστορία, όπως είπαμε, εξελίσσεται στο διάστημα. Η ανθρωπότητα έχει απλωθεί σε ένα μέρος του βραχίονα του γαλαξία μας, ο οποίος ονομάζεται Σπείρα του Ωρίονα. Η ανθρωπότητα έχει κατακτήσει την περιοχή της σπείρας που ονομάζεται Ταινία της Αργούς. Φτάνοντας στα όρια της Ταινίας από τη μια πλευρά, την κοντινότερη προς άλλα άστρα, έχει απέναντί της το αστρικό σμήνος που ονομάζεται Συστροφή των Υάδων, από όπου προέρχονται οι εχθροί της, οι λεγόμενοι Ολετήρες και από την άλλη, σε πολύ μεγάλη απόσταση τη Σπείρα του Τοξότη.

Η ταινία της Αργούς, πήρε το όνομά της από τον αστερισμό Αργώ, ο οποίος στη Γη φαίνεται καλύτερα από το Νότιο ημισφαίριο. Λογικά, όπως φαίνεται και στο χάρτη του γαλαξία, αλλά και στο χάρτη του γήινου ουρανού, προς τη μεριά του Τοξότη είναι η απέναντι πλευρά, εκεί που εμείς από τη γη τοποθετούμε το κέντρο του γαλαξία.

Στην πραγματικότητα η Αργώ είναι ένας αστερισμός που δεν υφίσταται πια στους αστρονομικούς χάρτες. Υποτίθεται ότι παρουσίαζε το μυθικό πλοίο Αργώ, αλλά επειδή ήταν πάρα πολύ μεγάλος αστερισμός, οι αστρονόμοι προτίμησαν το διαχωρισμό της σε τρεις μικρότερους, σχετικούς με το θέμα, κι έτσι τώρα σε χάρτες του ουρανού (από όπου και οι φωτογραφίες) υπάρχουν τώρα τρεις άλλοι, επίσης μεγάλοι αστερισμοί: Η Καρίνα, η Πρύμνη και τα Ιστία. Αυτή λοιπόν είναι η περιοχή όπου υποτίθεται ότι έχει επεκταθεί η ανθρωπότητα.

Η ταινία της Αργούς σε παράσταση από μέσα από το βιβλίο με τις σχετικές θέσεις των άστρων γύρω από τη Γη.

Το κέντρο του κύκλου είναι η Τερέστρια, στο Α’ του Βέλους βρίσκεται η Νεστόρια.

Τον τίτλο του βιβλίου δίνει ο ήλιος Βορεάλις, ο οποίος βρίσκεται στην άκρη της ταινίας, στην περιοχή της εξωτερικής περιμέτρου. Ο Βορεάλις είναι ένα γερασμένο, κόκκινο άστρο, άλλοτε παρόμοιας σύστασης με τον ήλιο (Σολ), τώρα έξω πια από την Κύρια Ακολουθία. Ο Βορεάλις έχει περάσει από τη φάση της έκρηξης, έχει καταστρέψει οτιδήποτε έμβιο από τους πλανήτες που τον περιβάλλουν και είναι πια ένας ψυχρός, κόκκινος ήλιος.

Ο τρίτος πλανήτης του Βορεάλις ονομάζεται Αρκάντια και εκεί είναι η θέση του φυλακίου Β-3, όπου βρίσκονται οι ήρωες της ιστορίας. Η Αρκάντια αντανακλά περίπου το μέλλον της Γης σε τέσσερα περίπου δισεκατομμύρια χρόνια. Κι αν όχι της Γης επειδή ίσως η Γη καταστραφεί εντελώς από την έκρηξη του δικού της πατέρα-ήλιου, τότε ίσως του Άρη που βρίσκεται σε απόσταση τέτοια ώστε να μην γίνει παρανάλωμα. Με εξαίρεση τις πολεμικές σκηνές στους Βασιλίσκους, όλη η ιστορία βγαίνει από τις σκέψεις και τις αναδρομές των στρατιωτών που βρίσκονται πάνω στην Αρκάντια, σε τροχιά γύρω από τον Βορεάλις.

Όπως θα δούμε αργότερα, η ταινία της Αργούς χωρίζεται στην Έσω Αργώ, με πρωτεύουσα την Τερέστρια (τη Γη), όπου κυριαρχούν οι Ομοσπονδιακοί και στην Έξω Αργώ, με πρωτεύουσα τη Νεστόρια, όπου κυριαρχούν οι Τριαρχικοί. Ένα μέρος των δρώμενων, στην αρχή, αφορά τον πλανήτη Σύβαρις Σεκούντα στα όρια ανάμεσα στις δυο περιοχές.

Βρισκόμαστε στον 25ο αιώνα. Σαν να λέμε στο μεσοπρόθεσμο μέλλον… (στοπ)

Στον δωδέκατο χρόνο από την επικράτηση του Τριγώνου και αντίστοιχα από τον πρώτο Υαδικό πόλεμο, όπου η ανθρωπότητα έχει καταστρέψει τον εισβάλλοντα στόλο των Ολετήρων  και 

στον έβδομο χρόνο από την εξαφάνιση του στόλου ο οποίος έχει ξεκινήσει την αντεπίθεση εναντίον των Υάδων.

Η ανθρωπότητα έχει αρχίσει να χάνει τις ελπίδες της για την επιστροφή των πολεμιστών της και έχει αρχίσει να πιστεύει ότι οι Ολετήρες μάλλον βρίσκονται καθ’ οδόν μιας νέας, ισχυρότερης εισβολής.

Κι επειδή, πολλά είπαμε, ας δούμε με τη σειρά τα κυριότερα ιστορικά γεγονότα από τις αρχές του 21ου αιώνα μέχρι το σημείο που ξεκινάει η ιστορία μας. Δεν αποκαλύπτουμε πολλά μια που όλα αυτά περιγράφονται με πολλές λεπτομέρειες στο δεύτερο κιόλας κεφάλαιο του βιβλίου.



Χάος και κοινωνικές αλλαγές στον 21ο αιώνα

Από τις αρχές του 21ου αιώνα υπάρχει μια μεγάλη αναστάτωση στην ανθρωπότητα. Κατ’ αρχήν ο εικοστός πρώτος αιώνας κληροδοτεί στον επόμενο όσα ήδη ξέρουμε από την εποχή μας: την καταστροφή του περιβάλλοντος, την εξάντληση των φυσικών πόρων και την εύθραυστη κοινωνική ισορροπία, η οποία μπαίνει σε ακόμα μεγαλύτερη δοκιμασία εξαιτίας των πολλών μεταναστευτικών κυμάτων.

Σαν αποκορύφωμα αυτών των δυσκολιών, υπάρχει έξαρση του θρησκευτικού φανατισμού, εξαιτίας της οποία εξοστρακίζονται επιστήμες όπως η Γενετική, η Ρομποτική και η Βιοτεχνολογία, με αποτέλεσμα να επιστρέφουμε σε συμβατικές τεχνολογίες. Εξαφανίζονται έτσι η Κλωνοποίηση και άλλα επιτεύγματα τα οποία θεωρούνται αμφίβολου ηθικού περιεχομένου από τους θρησκόληπτους.



Αλλαγή συστήματος σκέψης – Ανθρώπινο μέτρο

Μέσα από το χάος της εποχής εκείνης – αισιόδοξη νότα  του βιβλίου – έρχεται το γεγονός ότι η ανθρωπότητα κατάφερε να τοποθετήσει στο επίκεντρο τον άνθρωπο και να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία με μέτρο. Μια ταυτόχρονη ανακάλυψη των φυσικών κάνει εφικτά τα διαστημικά ταξίδια. Έτσι οι άνθρωποι ξεπερνούν την κρίση και αλλάζουν σύστημα σκέψης και δράσης.



Εξερεύνηση του Διαστήματος

Με την ανακάλυψη του στασιμόχρονου δίνεται στην ανθρωπότητα η δυνατότητα για διαστημικά ταξίδια, χωρίς πια να αποτελεί όριο η ταχύτητα του φωτός και έτσι επιτυγχάνονται διαστρικές πτήσεις. Όλα τα γειτονικά αστρικά συστήματα εξερευνώνται και όσα απ’ αυτά είναι κατάλληλα αποικίζονται, μέχρι που ολόκληρη η περιοχή που ονομάζεται Ταινία της Αργούς να αποτελέσει χώρο γνωστό και χαρτογραφημένο για την ανθρωπότητα. Μια Ομοσπονδία πλανητικών συστημάτων είναι το καινούργιο σύστημα διακυβέρνησης. Το μόνο κακό στην αναζήτηση του ανθρώπου είναι ότι σε κανένα πλανήτη δεν βρίσκεται ανεπτυγμένη μορφή νοημοσύνης, ούτε καν σε πλανήτες που έχουν παραπλήσια με τη γήινη σύσταση και οι ήλιοι τους έχουν περάσει από τα ίδια εξελικτικά στάδια. Παρά την απογοήτευση γι αυτή την ανθρώπινη μοναδικότητα και μοναξιά, η ανθρωπότητα διάγει τους Φωτισμένους της Αιώνες. Είναι η εποχή της δράσης των πλανητοαρχαιολόγων. Πολλοί αναζητούν σημάδια ζωής που έχει πια παρακμάσει, καταστραφεί ή μεταλλαχτεί σε πλανήτες και άστρα γηραιότερα του λίκνου της ανθρωπότητας.



Κοινωνική παρακμή

Όταν τα τριακόσια περίπου ηλιακά συστήματα της Ταινίας της Αργούς εξερευνήθηκαν και κατακτήθηκαν η ανθρωπότητα έμεινε στην άκρη των πυκνών αστρικών συστημάτων να αγναντεύει τον κοντινότερο γείτονα, τη Συστροφή των Υάδων που θα ήταν η πύλη για τα συστήματα της Σπείρας του Ωρίωνα. Ωστόσο, δεν υπήρχε αρκετή θέληση για να γίνουν τα άλματα μέσα από κενό χώρο χιλιάδων ετών φωτός. Τα αστρικά συστήματα πέρα από την Αργώ δεν ήταν εύκολα προσβάσιμα. Εξάλλου η ανθρωπότητα είχε αρχίσει να κουράζεται από τη συνεχή της επέκταση και να αισθάνεται ικανοποιημένη στα όριά της. Η γήινη Ομοσπονδία ήταν μοναδική κυρίαρχος των αστρικών της συστημάτων, με μόνο αντίπαλο τη δική της φθορά.

Βέβαια είχαν γίνει κάποιες απόπειρες, αρχικά με αυτόματες συσκευές και αργότερα με επανδρωμένα διαστημόπλοια για μια πρώτη εξερεύνηση στο σμήνος των Υάδων. Και στις δυο περιπτώσεις οι επικοινωνίες είχαν σιγήσει όταν έφταναν κοντά στο στόχο τους. Μια τρίτη, στρατιωτική επιχείρηση, πρόλαβε να μεταδώσει πληροφορίες για έναν πολυάριθμο και υψηλής τεχνολογίας πολιτισμό πριν αναφέρει επίθεση και σιωπήσει κι αυτή.

Στην αρχή η ανθρωπότητα πανικοβλήθηκε, περιμένοντας την εισβολή. Στο πέρασμα των χρόνων, των δεκαετιών και τελικά των αιώνων που πέρασαν χωρίς καμιά εμφάνιση των άγνωστων εχθρών, η Ομοσπονδία περιχαρακώθηκε μέσα στην Αργώ και σταμάτησε να ασχολείται με την επέκταση και με τους κινδύνους που κρύβονταν στις Υάδες. Σε όλη την Ταινία της Αργούς άρχισε να επικρατεί σιγά-σιγά μια κατάσταση νάρκης και ευημερίας, χωρίς ικανούς αρχηγούς επειδή δεν ήταν απαραίτητη και χωρίς ουσιαστικό κοινωνικό κράτος, επειδή δεν υπήρχαν αντίπαλοι. Βαριά και αποπνικτική, παρακμιακή αδράνεια άρχισε να τυλίγει όλα τα ηλιακά συστήματα της Ταινίας της Αργούς.



Εμφάνιση των εξωγήινων Ολετήρων

Μέσα στον 25ο αιώνα η εμφάνιση ενός στόλου, όχι ακριβώς αήττητου, αλλά τόσο πολυάριθμου ώστε να μην μπορεί πρακτικά να του αντισταθεί η Ομοσπονδία είναι το γεγονός το οποίο ανατρέπει τελικά τις ισορροπίες και το status quo. Άπειροι από μάχες και μαλθακοί, οι πολεμιστές της Ομοσπονδίας χάνουν δυο φορές σε μάχες που ουσιαστικά δεν δίνονται, καθώς οι στόλοι διαλύονται πριν φτάσουν στο στόχο τους. Μια τρίτη ομάδα, με αρχηγό έναν στρατηγό ονόματι Γιαμαμότο παίρνει εντολές να αντιμετωπίσει τους Ολετήρες στις παρυφές του Μπετελγκέζ…



Α’ Υαδικός πόλεμος – Επικράτηση Τριγώνου

Είναι η στιγμή που ο Γιαμαμότο επαναστατεί μαζί με το στόλο που έχει υπό τις εντολές του. Αντί να αντιμετωπίσει τους Ολετήρες κάνει ένα άλμα προς το ηλιακό σύστημα και εμφανίζεται στην πρωτεύουσα Τερρέστρια την οποία κατά κάποιον τρόπο πολιορκεί. Πολύ εύκολα, με τη βοήθεια της μυημένης Πλανητικής Αστυνομίας διαπερνά τα συστήματα άμυνας ενώ παράλληλα οι άντρες της Αστυνομίας εισβάλουν μέσα στο Υπουργείο Άμυνας και παραδίδουν ουσιαστικά την εξουσία στους στασιαστές αφού το σύστημα είχε σπάσει από μέσα.

Ανασυγκροτημένος ο στόλος αποφασίζει να αντιμετωπίσει τους Ολετήρες όχι στον Μπετελγκές όπου ήταν οι αρχικές οδηγίες αλλά στον Αντάρη. Ένα επίλεκτο σώμα καμικάζι, οι μορτουάρες, μαζί με τον τακτικό στρατό καταφέρνουν να καταστρέψουν το στόλο των εισβολέων και να αποτρέψουν τον κίνδυνο. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό…

Τα γεγονότα αυτά περιγράφονται στον Α’ Υαδικό Πόλεμο.

Ας δούμε τι ακριβώς είναι το Τρίγωνο

Μακροσκοπικά το Τρίγωνο είναι μια απολυταρχία. Ακόμα και ο τρόπος που αναφέρονται στα χρόνια της κυριαρχίας του ως Ηγεμονία, ακόμα και οι αρχές του: Γνώση, Δύναμη, Μνημοσύνη καθώς και οι πλευρές του: Επιστήμονες, Στρατιωτικοί, Σεπτίμι, παραπέμπουν σε κάποιας μορφής δικτατορία. Φωτισμένη ίσως, αλλά πάντοτε απολυταρχική. Μακροσκοπικά έτσι ακριβώς είναι: οι στρατηγοί έχουν αναλάβει πραξικοπηματικά την εξουσία και έχουν επιβάλει τις αρχές τους. Αμείλικτα και χωρίς δισταγμό αντιμετωπίζουν κάθε προσπάθεια αντίστασης από τους δημοκρατικούς. Αρχικά επιβάλλονται σε όλη την Ταινία της Αργούς. Χωρίς όμως έναν εξωτερικό Εχθρό αισθάνονται ότι δεν θα μπορέσουν να κρατήσουν για πολύ. Αποφασίζουν λοιπόν να επιτεθούν εκείνοι τώρα στους Ολετήρες, κάνοντας μια κατά μέτωπον εισβολή στη Συστροφή των Υάδων. Καθώς όμως τα χρόνια περνούν και ο στόλος δεν επιστρέφει γίνεται ολοένα και πιο σίγουρο ότι οι δυνάμεις του Γιαμαμότο κατατροπώθηκαν και ότι αργά ή γρήγορα οι Ολετήρες θα επιστρέψουν για να πάρουν την εκδίκησή τους.



Μερικοί όροι που ενδιαφέρουν:

Ρεγκουλάρες: Είναι οι τακτικοί στρατιώτες. Ο κορμός των ενόπλων δυνάμεων, όπου οι κατώτεροι είναι κληρωτοί και οι ανώτεροι είναι αξιωματικοί καριέρας.

Ορίονες: Είναι οι στρατευμένοι στη Λεγεώνα του Ωρίωνα, στρατιωτικών αφοσιωμένων στη θεωρία του Τριγώνου.

Μορτουάρες: Ειδικά σώματα κομμάντο των Οριώνων που ονομάζονται και Μονάδες Θανάτου.



Η ιστορία ξεκινάει ενώ έχουν περάσει δώδεκα χρόνια από την άνοδο του Τριγώνου στην εξουσία (εξ ου και η Δωδεκαετηρίς από την οποία εμφανίζονται αποσπάσματα στην αρχή κάθε κεφαλαίου του βιβλίου…)

Εκτός από τα ιστορικά στοιχεία, μας ενδιαφέρουν και τα επιστημονικά, πάνω στα οποία βασίστηκε η εξερεύνηση του διαστήματος.

Εμφανίζεται η έννοια του Στασιμόχρονου, μιας πραγματικότητας παράλληλης προς τον πιο γνωστό μας Χωροχρόνο. Η ιδέα βασίζεται στην ύπαρξη άλλων συμπάντων. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η τετραδιάσταση πραγματικότητα (τρεις διαστάσεις συν χρόνος) συνυπάρχει με την άυλη πραγματικότητα του στασιμόχρονου, ο οποίος μπορεί να επιβραδυνθεί και να επιτρέψει τη διαδρομή μεγάλων αποστάσεων. Η είσοδος και η έξοδος από το στασιμόχρονο επιτυγχάνεται με τη δημιουργία στρέβλωσης του γνωστού διαστήματος και το άνοιγμα μιας Αστροπύλης. Για τη στρέβλωση του διαστήματος απαιτείται δαπάνη πολύ μεγάλου ποσού ενέργειας. Ανάλογα με την ενέργεια, τη μάζα μεταφοράς και την εμβέλεια απαιτούνται διαφορετικά είδη πυλών. Οι πιο γνωστές είναι οι Πύλες Έψιλον και οι μικροπύλες Λάμδα. Στην επικράτεια της Αργούς υπάρχουν μόνιμες πύλες Έψιλον που επιτρέπουν τις μετακινήσεις ανάμεσα σε όλα τα ηλιακά συστήματα. Αυτές διατηρούνται από πυλώνες ισχύος σε κομβικά σημεία.

Αντίθετα, οι μικροπύλες Λάμδα έχουν μικρότερη εμβέλεια, μικρότερη ικανότητα μεταφοράς και φυσικά περιορισμένο χρόνο λειτουργίας και απαιτούν λιγότερη ενέργεια, τέτοια που μπορούν να παρέχουν συνοδευτικά φορτηγά-ενεργειοφορείς ή μικρότερες εγκαταστάσεις διάσπαρτες σε όλα τα αστρικά συστήματα.

Μια ακόμα ομάδα ενεργειακών πυλών – οι νανοπύλες Λάμδα δύο – φαίνεται ότι είναι πολύ λιγότερο σταθερές και πολλές φορές τα αποτελέσματα της χρήσης τους είναι καταστροφικά. Γι αυτές είναι γνωστά ελάχιστα πράγματα, αλλά τις βλέπουμε να συζητιούνται και να χρησιμοποιούνται στις κρίσιμες στιγμές κοντά στο τέλος του βιβλίου.

Μια περίεργη ιδιότητα του στασιμόχρονου είναι ότι δεν είναι εύκολο να τον χειριστεί κανείς βραχυπρόθεσμα. Οι μικρές παραμορφώσεις είναι κάτι στο οποίο δεν είναι ανεκτικός. Έτσι είναι πιο εύκολο να ταξιδέψει κανείς πολλά έτη φωτός μακριά, παρά να ‘πεταχτεί’ στο γειτονικό δορυφόρο.

Οι μάχες και τα αποτελέσματά τους, τα οποία περιγράφονται προς το τέλος του βιβλίου, είναι συνέπεια αυτών των ιδιοτήτων. Τα όρια του στασιμόχρονου αποκαλούνται και Φράγμα.



Οι ήρωες της ιστορίας ανήκουν όλοι στο Τρίγωνο.

Κατ’ αρχήν, λέγοντας ήρωες εννοούμε τους ανθρώπους των οποίων παρακολουθούμε τις βαθύτερες σκέψεις και απορίες για μεγάλο διάστημα ή σε κάποια πολύ κρίσιμη στιγμή. Έτσι, πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι:

Α) ο πλανητοαρχαιολόγος Έρβιν Σρέντιγκερ, εκατόνταρχος του στρατού του Τριγώνου, εξωτερικός σεπτίμους.

Β) ο Μάρκους Κορνέλ, δέκαρχος των Ωριώνων

Γ) οι άλλοι πέντε στρατιώτες του φυλακίου Β-3.

Δ) ο ίδιος ο πλανήτης Αρκάντια, για το οποίό έχουμε χάρτες, περιγραφές, σκέψεις και γεγονότα.



Εκτός των ηρώων που παρακολουθούμε και μέσω των οποίων μαθαίνουμε και κάποια από τα γεγονότα που συμβαίνουν, έχουμε και πολλούς πολεμιστές, στρατηγούς και ανώτερους αξιωματικούς, οι οποίοι αντιμετωπίζουν κάποιες κρίσεις…



Παρατηρήσεις:

Υπάρχουν δυο διαφορετικά στυλ αφήγησης:

Αυτό του μυθιστορήματος, όπου διάλογοι, περιγραφές και σκέψεις εμφανίζονται με τον κλασικό τρόπο και αυτό του ιστορικού αναλυτή, το οποίο είναι πιο λόγιο και μερικές φορές πιο αποστασιοποιημένο. Καμιά φορά αναμιγνύονται τα ύφη αφήγησης ακόμα και σε σημεία που ο χαρακτήρας των γεγονότων είναι καθαρά ιστορικός, γιατί από τη μια συμβαίνει να υπάρχει περιγραφή των συμβάντων και από την άλλη ανάλυσή τους.

Επίσης αξίζει να παρατηρήσει κανείς ότι, παρά το γεγονός πως βρισκόμαστε μέσα σε ένα πόλεμο και μια επανάσταση ταυτόχρονα, και παρά τις εξερευνήσεις πάνω στον πλανήτη Αρκάντια, η δράση είναι περισσότερο εγκεφαλική και πολλές καταστάσεις είναι στατικές: οι ήρωες δεν εμπλέκονται σε κάποια βίαιη και καταιγιστική δράση, αλλά μάλλον ακολουθούν μια Σωκρατική μέθοδο σκέψης και ανάλυσης για να καταλήξουν σε συμπεράσματα. Αυτό δεν είναι βέβαια παράλογο, δεδομένου ότι είναι απομονωμένοι σε ένα φυλάκιο στις εσχατιές του σύμπαντος, είναι ωστόσο ένα στοιχείο που προσδίδει μια περίεργη ατμόσφαιρα στο έργο.

Στην αρχική συζήτηση για ονόματα παρμένα από τη Μυθολογία, θα πρέπει να προστεθεί επίσης ότι υπάρχουν και κάποια ανάλογα μεταξύ τρέχοντος και μυθολογικού συμβάντος ή κάποιες αλληγορικές ονομασίες (π.χ. η πρωτεύουσα Νεστόρια βρίσκεται στο Α’ του Βέλους και είναι η Αιχμή του Βέλους ενώ ένας παρακμιακός κόσμος, ο οποίος αντιστέκεται στο Τρίγωνο, ονομάζεται Σύβαρις Σεκούντα). Μερικά απ’ αυτά αναφέρονται μέσα στο βιβλίο, είτε μέσα από τις σκέψεις των ηρώων είτε στο παράρτημα.



Στα θετικά του έργου:

Η δράση στο διάστημα :

Είναι ωραίο για κάποιους ρομαντικούς από μας να διαβάζουμε ιστορίες που θυμίζουν τον παλιό, καλό καιρό της επιστημονικής φαντασίας, όπου υπήρχαν εξωγήινοι και διαστημόπλοια.

Οι επιστημονικές (ή καλύτερα οι επιστημονικοφανείς) θεωρίες, οι νεολογισμοί και οι όροι :

Λέξεις όπως στασιμόχρονος, αντιβαρυτικά πεδία, αντιενεργειακή ασπίδα αρκούν για να κάνουν έναν φίλο της Επιστημονικής Φαντασίας να θέλει να διαβάσει περισσότερα.

Η παλιομοδίτικη, ρομαντική περιγραφή του πλανήτη Αρκάντια και της διαδρομής των ηρώων πάνω από τα εδάφη της :

Το ανθρώπινο μέτρο στην εξερεύνηση του πλανήτη: Αεροχήματα και φυσική παρουσία στις υπό εξερεύνηση περιοχές, όχι μονάχα σούπερ μηχανές και υπολογιστές και δορυφόροι κλπ, χωρίς ωστόσο και αυτοί να αποκλείονται. Η αίσθηση του δέους στο πλησίασμα βουνών ή στο πέρασμα φαραγγιών. Η ανησυχία για τον καιρό, η χρήση των διαστημικών στολών, οι περιγραφές…

Η μυθοποίηση αλλά και η απομυθοποίηση των εξωγήινων :

Για να γίνω πιο σαφής, το γεγονός ότι οι Ολετήρες δεν περιγράφονται, αν και θα πρέπει κάτι να είχαν περιμαζέψει όταν κατέστρεψαν την πρώτη φορά το στόλο τους οι άνθρωποι. Αποφεύγοντας την παγίδα της περιγραφής των Ολετήρων, οι οποίοι δεν ξέρουμε αν είναι ανθρωπόμορφοι ή αν έχουν ο καθένας από δεκαεφτά πλοκάμια, έχουμε μόνο το δέος απέναντι στους αριθμούς τους και την αίσθηση του εχθρού, που δεν έχει σημασία η όψη του αλλά οι προθέσεις του. Έχουμε ένα Εχθρό (με Ε κεφαλαίο).

Από την άλλη, η απομυθοποίηση προκύπτει από το γεγονός ότι σε μερικά σημεία γίνονται αναφορές που μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως και οι Ολετήρες βρίσκονται σε κάποια κοινωνική κρίση και αναζητούν ένα αντίπαλο δέος, πράγμα που τους καθιστά παρόμοιους με τους ανθρώπους στον τρόπο σκέψης τους.



Στα αρνητικά του έργου:

Οι αφύσικα απόμακρες σχέσεις που έχουν οι στρατιώτες στο φυλάκιο . Είναι λίγο παράδοξο, όσο κι αν αναφέρεται συχνά πως πρόκειται για επιλεγμένα μοναχικά άτομα, αυτή η έντονη απομόνωσή τους.

Η έλλειψη βάθους των ανθρώπων, δεδομένου ότι δεν αναφέρονται οικογένειες ούτε και τόποι καταγωγής (εκτός από μια περίπτωση). Θα ήταν πιο ωραίο αν υπήρχαν μερικές σκηνές όπου να κουβεντιάζουν τι ονειρεύονται αυτοί οι φρουροί, μια φιλοδοξία κλπ.

Ο στρατοκρατικός του χαρακτήρας. Υπάρχει μια δυσκολία αποδοχής ορισμένων καταστάσεων ως θετικών. (Ειδικά με τις σφαγές στους πλανήτες)



Αμφιλεγόμενο σημείο:

Ποια από τις δυο ομάδες έχει δίκιο.

Θεωρητικά, είναι λίγο δύσκολο να έχεις τους ήρωες από τη μεριά της απολυταρχίας και να συμμερίζεσαι τα στρατιωτικά – δικτατορικά τους συναισθήματα. Από την άλλη, διαβάζοντας προσεκτικά και 'ανάμεσα από τις γραμμές' όπως θα λέγαμε, φαίνεται ότι το Τρίγωνο και όλοι του οι βαθιά μυημένοι σαν να είναι ένα στάδιο μετάβασης για κάτι καλύτερο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι τελικά λαμπρή ή ζοφερή για την ανθρωπότητα η δωδεκαετία της εξουσίας του;